រឿងកំប្លែង Tartuffe

Tartuffe ជារឿងបែបកំប្លែងនិពន្ធដោយកវីបារាំង Moliere នាឆ្នាំ​១៦៦៤។​ លោកអ្នកប្រហែលជាឆ្ងល់សំបើមណាស់ថា​ តើមានហេតុកលិយុគម្តេចម្តាបានជាម៉ាំប្រហុកយករឿងកំប្លែងមកសរសេរក្នុង​វឺតប្រេះវឺតមិនប្រេះនេះ?​គ្មានអ្វីប្លែកដល់លោកអ្នកត្រូវគិតរហូតចលាចលខួរក្បាលទេ​ គ្រាន់តែចង់សរសេរចេញនូវអ្វីដែលមានក្នុងចិត្ត!​​តែប៉ុណ្ណឹង​ ខិខិខិខិ​

លោកអ្នកប្រហែលបានអាន​ មើល​​​ និងឮរឿងដ៏ល្បីល្បាញមួយនេះ។ Tartuffe ជាភាសាបារាំងដាក់ថា​ ជា​​ impostor ប៉ុន្តែយោងតាមល្ខោនដែលសម្តែង​​ មានតួអង្គហៅ Tartuffe​​​ ថា​ hypocrite ។ពាក្យពីរនេះន័យមិនដូចគ្នាទេ ដែលជាហេតុបណ្តាលឲ្យប្រធានបទនៃការវិភាគតួអង្គ Tartuffe ថាជា​ impostor or hypocrite ពេញនិយមក្នុង​ការសសេរតែងសេចក្តីបែបវិភាគ។​ទោះជាយ៉ាងណា Tartuffe​ អាចជា​មនុស្សបោកប្រាស់ឬមនុស្សពុតត្បុតអាស្រ័យលើការយល់ឃើញរបស់លោកអ្នក។ ចំណែកខ្ញុំថា បើវិភាគឲ្យល្អិតសុខុមតួអង្គនេះមានគ្រប់ទាំងទ្វេរមិនខ្វះសូម្បីតែមួយចំរៀក។

Tartuffe ជាឈ្មោះតួអង្គតាំងខ្លួនជាអ្នកគោរពសាសនាខ្ជាប់ខ្ជួន ជាជនស្លូតត្រង់​ ជាសប្បុរសជនដ៌មហិមានិងជាអ្នកស្អាតស្អំមិនដែលប្រព្រឹត្តិអំពើទុច្ចរិត។ គេត្រូវបានអញ្ជើញមកស្នាក់នៅផ្ទះរបស់សេដ្ឋី orgon​ ដែលមានសមាជិកច្រើនរហូតដល់ទៅជិត១០នាក់។ ក្នុង​ចំណោមនោះមានតែ​លោកសេដ្ឋីនិងម្តាយគាត់ទេដែលជឿ Tartuffe​​ នោះផ្កាប់មុខ បើទោះជា គ្រប់គ្នាប្រឹងពន្យល់បង្ហាញណែនាំយ៉ាងម៉េចក៏អ្នកទាំងពីរនៅតែចិញ្ចឹមចិត្តថា Tartuffe​ បរិសុទ្ធគ្មានហ្មង រហូតចង់ប្រគេនកូនស្រីខ្ចីល្ហក់របស់ខ្លួនដែលមានគូគាប់ទៅហើយនោះឲ្យទៀតផង។

គ្រប់គ្នាមិនយល់ស្របសោះ ព្រោះគេបានដឹងពីពុតរយជំពូករបស់​តួ Tartuffe នេះ។តានោះអាយុច្រើន ញ៉ែប្រពន្ធសេដ្ឋី ហើយពង្វក់orgon រហូតព្រមចែកទ្រព្យមានឈ្មោះផ្លូវការក្នុងបណ្តាំមរតកជំនួសកូនប្រុសបង្កើត។ ពេលដែល orgon ឈ្លោះជាមួយកូនខ្លួនពីរឿង​ Tartuffe ចង់ក្រសោបយកគ្រប់យ៉ាងនោះ​​​​​​​ Tartuffe​ រៀបឫកបែប​ ទេទេទេ​ខ្ញុំមិនចង់បានទេ តែដៃចេះតែទាញរបស់នោះមកជាប់ខ្លួន។

ចុងក្រោយស្បែកមុខពិតរបស់ Tartuffe ត្រូវបានពន្លាត់​(មិនមែនបកទេ ព្រោះមនុស្សបែបនេះមិនងាយទទួលកំហុសបើទោះត្រូវតាមទាន់ជាន់កែងក៏ដោយចុះ) បង្ហាញដល់លោកសេដ្ឋីដែលមោហ៏បាំងដោយជំនឿ តាមរយៈល្បិចថ្ពិនភ្នែកដ៏អស្ចារ្យរបស់់សេដ្ឋីនីដ៏ស្មោះត្រង់និងឈ្លាសវៃ។ ឈុតនោះល្អមើលណាស់លោកអ្នក។

Moliere សសេររឿងនេះកំលុងពេលដែលរឿងសាសនាជាបញ្ហារសើបប៉ះមិនបាន​នាសតវត្សទី១៧តែអត្ថន័យរឿងវិញវាបានរួមដំណើរជាមួយការវិវត្តន៏សង្គមរហូតដល់ពេលនេះ។ ​​​​​​​​​​​​ការបោកប្រាស់ក្តីពុតត្បុតក្តីនៅតែមានវត្តមានគ្រប់ឈុតគ្រប់ឆាក​គ្រប់ស្រទាប់វណ្ណៈនៃរាល់សង្គមជាតិ។ បើលោកអ្នកមានពេល សូមលោកអ្នកអាននិងទស្សនារឿងកំប្លែងនេះតាម google or YouTube​៕

Sponsored Post Sponsored Post Menu ព័ត៌មាន​បន្ថែម Learn from the experts: Create a successful blog with our brand new courseThe WordPress.com Blog

WordPress.com is excited to announce our newest offering: a course just for beginning bloggers where you’ll learn everything you need to know about blogging from the most trusted experts in the industry. We have helped millions of blogs get up and running, we know what works, and we want you to to know everything we know. This course provides all the fundamental skills and inspiration you need to get your blog started, an interactive community forum, and content updated annually.

Register now

សៀវភៅ The Four Agreements

លោកអ្នកសុខសប្បាយជាទេ? ខ្ញុំបាត់មុខពីពិភពគុណព្រោះរវល់ជាប់នៅពិភពចែក​ហាហា។ លោកអ្នកឆ្ងល់ថា ហើយចុះម៉ាំប្រហុកនិយាយមានន័យថាម៉េចនេះ? គ្មានអ្វីទេលោកអ្នក វាគ្រាន់តែជាពាក្យស្ញើចនឹងសម្ផស្សភាសាជាតិខ្មែរយើង​ ដែលជាភាសាសំបូរបែបមួយ តែគ្មានអ្នកអើពើបន្តិចសោះ។ មិនថ្វីឡើយ បើគេមិនខ្វល់ ខ្ញុំរក្សាម្នាក់ឯងក៏បានដែរ។

ថ្ងៃនេះសូមលើកយកសៀវភៅមួយក្បាលមកនិយាយ។ បើតាមស្មាន​លោកអ្នកជាច្រើនបានអាននិងរៀនសូត្រពីសៀវភៅនេះយូរយារមកហើយ មានតែខ្ញុំទេ មកក្រោយគេរហូត។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុុំរីករាយនោះគឺ​ខ្ញុំបានកាន់អាននិងស្វែងយល់ពីសៀវភៅនេះដោយផ្ទាល់។ សៀវភៅនេះចែកជា៤ជំពូកធំៗដូចលោកអ្នកឃើញចំណងជើងស្រាប់​ហើយ​៤ជំពូកនោះមានអ្វីខ្លះ?តើមានហេតុផលដូចម្តេចបានជាខ្ញុំណែនាំជូនលោកអ្នកនូវសៀវភៅនេះ?

សៀវភៅនេះស្រួលអានហើយខ្លីទៀតលោកអ្នក​(អត់មានកាព្យឃ្លីងឃ្លោង ចុងជួនលិចកើត​ឬក៏ប្រយោគស៊ាំញ៉ាំប្រទាក់រណេងរណោង ២០​ប្រយោគមិនទាន់ចប់ទេ) ។អ្នកនិពន្ធគឺលោក Don Miguel Ruiz បានសសេរសៀវភៅនេះដោយប្រើពាក្យសាមញ្ញងាយអានងាយយល់មិនងងុយដេកឡើយតែពាក្យនិងឃ្លាប្រយោគទាំងនោះបែរជាធ្វើឲ្យភ្នែកលោកអ្នកស្រលះហើយខួរក្បាលទៀតសោតដើរក្នុងល្បឿនស្របគ្នា។ ខ្ញុំសូមនិយាយសង្ខេប៤ជំពូកនោះមាន៖

១.​ Be impeccable with your words   ក្នុងជំពូកនេះអ្នកនិពន្ធចង់ឲ្យអ្នកអានយល់ថា ការប្រើប្រាស់ពាក្យសំដីមានឥទ្ធិពលសម្បើមណាស់។ យើងគួរប្រើពាក្យជំរុញលើកទឹកចិត្តនិងស្ថាបនាជាជាងការបន្តុះបង្អាប់។ ខ្ញុំសូមលើកយកឧទាហរណ៍១មកសសេរជូនលោកអ្នកអាន( គ្មានក្នុងសៀវភៅទេ)។​ប៉ុន្មានឆ្នាំមុន​​ ខ្ញុំបានមើលរឿងកូរ៉េមួយ​ហើយតួអង្គស្រីនោះស្អាតហើយសំដីល្អទៀត គឺថាមិនទ្រគោះបោះបោកហើយតែងនិយាយលើកទឹកចិត្ត។​នាងមានកូនប្រុសម្នាក់ក្នុងបន្ទុក​។ នៅក្នុងភូមិជាមួយនោះ មានកុមារម្នាក់ទៀតដែលរៀនថ្នាក់ជាមួយកូនប្រុសតួឯកស្រី​ តែអ្នកម្តាយរូបនោះមិនមានការប្រើប្រាស់ពាក្យសំដីល្អដូចតួឡើយ​(មកដល់នេះលោកអ្នកថា តួរងអ៊ីចឹងហើយ​ដើម្បីរំលេចតួឯក។  យល់ស្រប!)។​ ថ្ងៃមួួយ ដោយខឹងម្តាយរអ៊ូរនិងចំអកដាក់ខ្លួនពេក កូនប្រុសតួរងនោះ​ក៏គំហកទៅម្តាយវិញតាមភាពជាក្មេងថា​​ម៉ែមុខមិនស្រស់ស្អាតហើយសំដីមិនពិរោះទៀត ….មើ់លម៉ែគេស្អាតហើយចេះយល់ពីចិត្តកូនគេទៀត។ កូននោះរត់ចេញពីផ្ទះដោយមិននឹកនាអាសូរដល់ចិត្តម្តាយ…។រឿងក៏តទៅតាមហ្នឹងទៅ។

២.Don’t take things personally ​ លោកអ្នកប្រហែលជួបរឿងបែបនេះរាប់មិនអស់។ ការរើសដាក់ខ្លួនវាគ្មានបានចំណេញអ្វីសោះក្រៅតែពីខូចចិត្តនិង​សោកសៅ។ មនុស្សភាគច្រើន ដែលយល់ថាអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលគេនិយាយសុទ្ធតែមានទាក់ទងនឹងខ្លួន តាមដែលការពិតទៅគឺគ្មានសោះ។​ខ្ញុំសូមឧទាហរណ៍២ មួយជាទស្សនះផ្ទាល់ខ្លួន មួយទៀតជាសម្រង់ពីរឿង​សាមកុក។ ខ្ញុំមិនចូលចិត្តផ្កាណារីកចុះក្រោមទេ ព្រោះវាហាក់ដូចជាលាក់ពួនអ្វីម៉្យាង​តែសួរថា តើផ្កាបានរើសយកគំនិតខ្ញុំជាធំទេ? អត់សោះតាហ្មងហើយ! វានៅតែរីកតាមធម្មជាតិរបស់វា ចង់ខ្ញុំឈឺចិត្តកាប់ដើមនោះចោលក៏វានៅតែរីកផ្កាប់ដដែល។​​ចំណែករឿងសាមកុកដែលមានឃ្លាមួយនិយាយថា​”ថ្ងៃនេះអ្នកមើលខ្ញុំខុស ស្អែកខានស្អែកនិងថ្ងៃមុខអ្នកនៅតែមើលខុសដដែល តែខ្ញុំនៅជាខ្ញុំ” លោកអ្នកគិតថាឃ្លានេះមានអ្វីប្រទាក់នឹង ” Don’t take things personally”?

៣​.​​ Don’t make assumption មិនដឹងយ៉ាងម៉េច រឿងពូកែស្មាន។ ហើយស្មានតែរឿងអវិជ្ជមានទៀត។​ហេតុអ្វី? ចុះរឿងល្អៗជាច្រើនម្តេចមិនចាត់ជាការស្មានដែរ? បើលោកអ្នកមានអ្វីមិនយល់មិនអស់ចិត្ត​សូមមេត្តាសួរ។​សំនួរត្បិតតែហាក់បង្ហាញនូវការមិនដឹងចិត្តប៉ុន្តែវាបញ្ជាក់ចម្លើយពីដៃគូរសន្ទនានិងការផ្តល់ជម្រើសដល់អ្នកឆ្លើយ។ ការសន្មតថាបែបនេះបែបនោះច្រើនតែបានមកវិញនូវទុក្ខទោមនស្សព្រោះវាខុសពីការរំពឹងទុក។ខ្ញុំសុំមិនលើកយកឧទាហរណ៍ឧមាន់ហរណ៍អ្វីទេព្រោះលោកអ្នកនឹងនឹកឃើញរឿងផ្សេងៗច្រើនក្នុងជីវិតពេលលោកអ្នកអានជំពូកនេះ។

៤. Do your best នរណាក៏និយាយបានដែរ​តែសួរថាធ្វើបានប៉ុណ្ណា? ហើយអ្វីទៅ​ធ្វើឲ្យអស់ពីចិត្តហ្នឹង? ការឈានមកដល់ចំនុចនេះបានលុះណាតែមានសំណុំចំនុច៣ខាងលើ។​មិនថាតិចឬច្រើនទេ លោកអ្នកដាច់ខាតត្រូវឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលទាំង៣នោះសិន។ ហេតុអ្វី? ព្រោះវាជាសៀវភៅបែបបណ្តុះនិងបំប្លែងគំនិតដូច្នេះសូមលោកអ្នកអាននិងសិក្សាស្វែងយល់សៀវភៅនេះដោយខ្លួនលោកអ្នកផ្ទាល់។

ខ្ញុំគួរតែបានអានសៀវភៅនេះ១០ឆ្នាំមុន ព្រោះពេលនោះជាពេលដែលខ្ញុំស្ថិតក្នុងវ័យវង្វេងទិស។ សៀវភៅល្អៗច្រើនគគោកដែលយើងភាគច្រើនមិនបានចាប់អារម្មណ៍ លុះវ័យរាងជ្រេបន្តិចទើបនឹកស្តាយតាមក្រោយ​។​ប៉ុន្តែដំនឹងល្អនោះគឺ​ខ្ញុំបានអានវាហើយបានជម្រាបជូននូវអត្ថប្រយោជន៍មហិមារបស់វាជូនលោកអ្នក​៕

ចិត្តច្រែះចាប់

ច្រែះភាគច្រើនត្រូវបានឃើញនៅលើដែកគឺដែកដែលប្រតិកម្មជាមួយអុកស៊ីសែនក្នុងខ្យល់ឬនិយាយសាមញ្ញថាដែកនិងទឹក(សំណើម)។ ថ្ងៃមុនខ្ញុំឃើញវីដេអូមួយនិយាយពីតំថែទាំខ្ទះដែក។ មនុស្សភាគច្រើនមិនចូលចិត្តប្រើចានឆ្នាំងពីដែកទេព្រោះពិបាកសំអាតនិងថែរក្សា ហេតុផលតែមួយនោះគឺច្រែះចាប់។ បានជាមានពាក្យថាចាប់ព្រោះវាមិនរបកមកដោយងាយៗទេ បើសំអាតមិនត្រូវក្បួននោះ។ ការសំអាតខ្ទះដែកនោះគឺ ដំបូងគេដុសច្រែះចេញដោយដែកដុសឆ្នាំងហើយលាងដោយទឹកក្តៅឧណ្ណៗទើបជូតហើយយកទៅដាក់លើចង្រ្កានដាំរីងទឹកអស់(ព្រោះបើមានសំណើម ច្រែះចេញមកទៀត)។រួចពីនោះគឺជាវិធីសាស្រ្តលាបខ្លាញ់ឲ្យខ្ទះរលើបរលោងដោយមានយកទៅដុតក្នុងឡក្តៅខ្លាំងទៀតដើម្បីឲ្យប្រេងដែលលាបនោះជាប់សាច់ដែក។ គេថា ដុតក្នុងឡទាល់តែលែងហុយផ្សែង ទើបសម្រេចថាបានការ។ ចុះខ្ញុំនិយាយរឿងនេះបានអ្វីជាសារៈដែរ?

លោកអ្នកថាទៅមើល ចិត្តមនុស្សបើមិនដូចល្ហុងខ្ចីទេគឺដូចដែក។ ច្រែះដែលតោងស្អិតនឹងចិត្តស្រួលកើតតែពិបាកដុសច្រាសនិងថែទាំ។បើមិនខ្វល់សោះនោះច្រែះកាន់តែក្រាស់ទៅៗហើយទីបំផុត លោកអ្នកមានយោបល់មកមើលថា វាទៅជាយ៉ាងម៉េច? គឺពុកធ្លុះប្រើការមិនបាន មិនដូច្នោះឬ? ចិត្តខ្ញុំផ្ទាល់ក៏ប្រហែលដូចចិត្តលោកអ្នកអានដែរ ចង់ឲ្យមនុស្សក្នុងសង្គមយើងសព្វថ្ងៃមានចិត្តមួួយប្រកបដោយការដុសខាត់ជាប្រចាំ ជាចិត្តដែលមិនល្អគ្រប់ដប់ ជាចិត្តដែលចាំជានិច្ចថាបើមិនខាត់គឺច្រែះកាន់ ជាចិត្តដែលក្រាស់ធ្ងន់កាន់តែខាត់កាន់តែភ្លឺ និងជាចិត្តដែលបើកធំទូលាយសំរាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា។

ចុះយើងទាំងអស់គ្នាអាចធ្វើបានទេ? ប្រាកដជាបាន…បើយើងតាំងចិត្តថាធ្វើបាន។ ការដែលដុសច្រែះនិងលាបប្រេង វាមិនពិបាកទេប៉ុន្តែដំណាក់កាលដែលវេទនាជាងគេនោះគឺការឆ្លងកាត់កំដៅច្រើនអង្សារនៅក្នុងឡ តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់យល់ថាវាមានប្រយោជន៍នោះ? ចាំបាច់ទៅលត់ដំហ្វឹកហាត់ចិត្តធ្វើអ្វីបើលំបាកស្ទើរស្លាប់ បើគ្រាន់តែរស់នៅក្នុងសង្គមដូចគេដូចឯងសោះ? ទឹកដែលមានសភាពរាវកក្លាក់តែអាចកាត់ដែកបាននិងសំលាប់មនុស្សបានមិនមែនដោយសារវានៅក្នុងក្អមតែម្យ៉ាងទេ៕

រឿងភាគចិន Nirvana in Fire

ហាហាហា… លោកអ្នកប្រហែលឆ្ងល់ហើយយ៉ាងថា ហេតុម្តេចបានជាម៉ាំប្រហុកបាត់មុខមួយរយៈតែចេញមកវិញជាមួយរឿងភាគចិនឯណាឯណីទៅវិញ? មកពីទស្សនកិច្ចរបស់ លោកហ្ស៊ី ជីនភីងឬទេ? ចម្លើយគឺមិនមែនទាល់តែសោះ ដោយឡែក ជារឿងល្អគួរតែចំណាយពេលដ៏មានតម្លៃរបស់លោកអ្នកមើលខ្លះៗ។ ខ្ញុំខានមើលកុនភាគកាប់ដាវចិនរាប់ឆ្នាំហើយ (រាប់ឆ្នាំសំរាប់ខ្ញុំគឺច្រើនជាងដប់ឆ្នាំ) នេះមិនមែនមកពីខ្ញុំមិនចូលចិត្តអ្វីទេតែវាមិនអាចចាប់អារម្មណ៍ខ្ញុំជាប់សោះ។ ពេលដែលមើលបានតែ២០នាទីក៏មានចិត្តធុញទ្រាន់ ដូច្នោះហើយ រឿងភាគចិនកាប់ដាវទាំងនោះមិនអាចជាប់ក្នុងបញ្ជីកុនខ្ញុំបានទេ។

ប៉ុន្តែ រឿងភាគដែលខ្ញុំនឹងណែនាំជូនលោកអ្នកនេះ ជារឿងវែងមានរហូតដល់ជាង៥០ភាគ ហើយមានការប្រយុទ្ធកាប់ដាវដូចរឿងចិនទួទៅដែរ ប៉ុន្តែរឿងនេះមានលក្ខណៈពិសេសម្យ៉ាងដែលមិនត្រឹមតែអាចមានសមត្ថភាពធ្វើឲ្យខ្ញុំតាមដានដល់ចប់ទេថែមទាំងជម្រាបជូនលោកអ្នកទៀត នោះគឺ… តួស្អាត (និយាយលេងទេ តួសម្តែងមិនជាណាស់ណាទេ)។ បើចង់ដឹងថាហេតុអ្វីសូមលោកអ្នកតាមដាននិងវិភាគដោយខ្លួនឯង មុនពេលលោកអ្នកស្រាវជ្រាវរកមើលបទវិភាគនានាស្តីពីរឿងនេះតាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធើណេត។

រឿងនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅមកវិញទេ តែរបៀបសសេរគឺខុសគ្នាស្រឡះ។ សាច់រឿងកុនដូចដែលលោកអ្នកសសេរតែងសេចក្តីអ៊ីចឹង គឺគ្រាន់តែចាប់ផ្តើមភ្លាមលោកអ្នកយល់តែម្តងថា រឿងនេះចង់និយាយពីអ្វី ប៉ុន្តែ ការធ្វើបែបណាហើយរបៀបណាដើម្បីសម្រេចគោលដៅនោះឯងជាតួសេចក្តីដ៏គួរឲ្យចង់តាមដាន។ ខ្ញុំចូលចិត្តលក្ខណៈនៃតួអង្គប្រុសស្រីក្នុងរឿងនេះដោយសារតែហេតុផល ៣យ៉ាង។ ទី១ ការមានគោលដៅជាក់លាក់ ទី២ ការមានផែនការរៀបរយ និងចុងក្រោយ ការត្រៀមផ្លូវចិត្តឬនិយាយសាមញ្ញថា ការទទួលយកការពិត។

បើលោកអ្នកចាប់អារម្មណ៍សូមមើលរឿងនេះជាភាសាដើមដែលមានចំណងជើងរងជាភាសាអង់គ្លេស តាមរយៈ Apps- Drama Fever or Viki ។ បើយូធូបងាយប្រើជាង សូមទស្សនាតាមនោះក៏មិនខុសអ្វីដែរ។ សូមបញ្ជាក់ថា រឿងនេះស្ទើរគ្មានឈុតស្នេហាទាល់តែសោះ យ៉ាងច្រើនត្រឹមជូតទឹកភ្នែកឲ្យតែប៉ុណ្ណឹង!

ការធ្វើសេចក្តីសំរេចចិត្ត

រឿងណាខ្លះដែលលោកអ្នកសំរេចចិត្តដោយខ្លួនឯង? ពេលលោកអ្នកជាសិស្សឬនិស្សិត តើលោកអ្នករើសជំនាញរៀនដោយចិត្តលោកអ្នកឬ? លោកអ្នកមានធ្លាប់ស្តាយក្រោយទេពេលលោកអ្នកមិនបានធ្វើអ្វីដែលលោកអ្នកប៉ង?

ប្រសិនអ្នកត្រូវបានជ្រើសរើសជាសិស្សនៅទីនេះ តើអ្នកនឹងសសេរពីប្រធានបទអ្វី? គឺនយោបាយនិងសេដ្ឋកិច្ច។មិនខ្លាចទេ? បើខ្ញុំនៅតែខ្លាច សង្គមនេះនឹងមិនរីកចម្រើនទៅមុខទេ។នេះគ្រាន់តែជាសំណួរមួយក្នុងចំណោមកម្រងសំណួរផ្សេងទៀត។ខ្ញុំជាប់ហើយ! ខ្ញុំប្រលងដោយមិនប្រាប់លោកអ្នកមានគុណមួយម់ាត់សោះដោយគិតថាគាត់ច្បាស់ជាត្រេកអរនឹងលទ្ធផលដ៏គាប់ប្រសើរនេះ។ ខ្ញុំចាំតែពេលដាក់ពាក្យចូលរៀនប៉ុណ្ណោះ។សប្បាយចិត្តណាស់លោកអ្នក និស្សិតអាហារូបករណ៍ដេប៉ាដឺម៉ង់ប្រពន័្ធផ្សព្វផ្សាយ និង សារគមនាគមន៏ជំនាន់ទី៣ តែក្តីសង្ឃឹមករលាយដូចអំបិលត្រូវទឹក។ព្រលឹងហោះចោលខ្លួនខ្ញុំមិនដឹងជាទៅចតទីណាទេ។ខ្ញុំដើរបកទៅបន្ទប់វិញទាំងទឹកភ្នែករហាមក្នុងចិត្តបន្ទាប់ពីជម្រាបដល់លោកឪពុកអ្នកម្តាយរូចមក។

រៀនស្អីខាងកាសែតហ្នឹង។ កូនជាស្រីចង់ដើរជើងបីបួនដល់ណា? មើលគេនោះ(ឪពុកខ្ញុំសំដៅដល់កូនប្រសារប្រុសអ្នកជិតខាងដែលជាអ្នកកាសែត តែបែរជារអ៊ូរទាំេពីសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារជាប្រចាំ) ធ្វើការខាងហ្នឹងរាប់ឆ្នាំមិនឃើញប្លែកទៅណាហើយជីវិតនៅនឹងកញ្ចឹងកទៀត។តែការងារហ្នឹងអនាគតល្អណាស់ប៉ា។ខ្ញុំខំរ៉ាយរ៉ាប់នូវគុណសម្បត្តិជាអ្នកកាសែតអាជីពប្រាប់គាត់ដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលលោកអ្នកទាំងពីរ។ ប៉ុន្តែ ទោះជានិយាយបែបណាក៏សំដីទាំងអស់មិនខុសពីបង់អំបិលមួយស្លាបព្រាកាហ្វេទៅក្នុងទឹកទន្លេកំពុងហូរត្របាញ់នោះឡើយ។លោកអ្នកថាទៅមើលខ្ញុំឆាប់ចុះចាញ់ណាស់មែនទេ? សំរេចសំរួចទៅ ខ្ញុំមិនបានរៀនទេ ថែមទាំងត្រូវមិត្តបន្ទោសថា ហេតុអ្វីបានជាយកកៅអីមួយមកចោលទទេដូច្នោះ? គេមិនដឹងរឿងគេចេះតែថាបានហើយ។

រឿងខ្លីរបស់ខ្ញុំនេះ គ្រាន់តែចង់ប្រាប់ថា បើលោកអ្នកសំរេចធ្វើអ្វីមួយដែលលោកអ្នកយល់ថាល្អហើយមានប្រយោជន៍ទៀតកិច្ចនោះគួរតែសាកល្បងព្រោះលទ្ធផលមានតែពីរទេឬមួយលោកអ្នកឈ្នះជោគជ័យឬមួយទៀតលោកអ្នកបានរៀនពីការងារនោះ។ តែបើលោកអ្នកមិនធ្វើ លោកអ្នកមិនបានអ្វីសោះ។ មើលតែខ្ញុំជាឧទាហរណ៍ទៅ បើកាលហ្នឹង ខ្ញុំជំនះរៀនជំនាញនោះ ម្ល៉េះប្រហែលជាខ្ញុំមានលទ្ធភាពសរសេរអត្ថបទកាសែតអាជីពបែបវិភាគហិរញ្ញវត្ថុជូនលោកអ្នកអានហើយ។ ខ្ញុំមិនខឹងលោកអ្នកមានគុណទេព្រោះបរិយាកាសសង្គមដែលលោកដឹងមកគឺមិនអំណោយផលដល់អាជីពជាអ្នកកាសែតទេ តែខឹងខ្លួនឯងដែលឆន្ទុុុុះមិនមោះមុត មិនដាច់ស្រាច់មិនខ្លៀវក្លា។ខ្លីៗ តែប៉ុណ្ណឹងឯង៕

បទពិសោធន៍ហិរញ្ញវត្ថុផ្ទាល់ខ្លួន

ថ្ងៃនេះនិយាយខ្លីៗរឿងលុយ។ខ្ញុំមានបទពិសោធន៍មិនជាល្អប៉ុន្មានទេរឿងលុយកាក់នេះហេតុនេះខ្ញុំចង់ចែករំលែកនូវរឿងរ៉ាវមួយចំនួន ហើយប្រកាសនេះតំរង់ឆ្ពោះដល់យុវវ័យក្រោម២៥ឆ្នាំជាចម្បង។បើបែបនោះមែន លោកអ្នកអាចថា ចុះអ្នកផ្សេងទៀតនោះ? អានដែរមិនបានឬ? មិនដូច្នោះទេ គ្រានតែលោកអ្នកដែលចាស់ទុំជាងកំរិតអាយុគោលដៅខាងលើ ដឹងច្បាស់ណាស់ទាក់ទិនដល់ចំណូលចំណាយនិងការសន្សំ។ខ្ញុំដឹងនិងយល់ថា ការជជែកពិភាក្សារឿងលុយកាក់ទ្រព្យធនជាកិច្ចគួរចៀសវាងក្នុងសង្គមមួយចំនួន។ប៉ុន្តែ លោកអ្នកជ្រាបទេថា បញ្ហានេះសំខាន់ណាស់ព្រោះមិនថាលោកអ្នកអាចរកចំណូលបានច្រើនប៉ុណ្ណាទេ បើមិនក្តាប់ការចំណាយឲ្យណែនក្នុងកណ្តាប់ដែទេ នោះធនធានទាំងអម្បាលម៉ាននឹងរត់ចេញពីឃ្លាំងដោយមិនដឹងខ្លួន។ខ្ញុំឃើញមានកម្មវិធី២ល្អៗដែលមានប្រយោជន៍ច្រើនចំពោះខួរក្បាល។ទីមួយគឺកម្មវិធីជីវិតនិងលុយ(មានយូរហើយ) ហើយទី២គឺ កម្មវិធីតោះនិយាយពីលុយ។ លោកអ្នកស្វែងរកតាម youtube ច្បាស់ជាឃើញមិនខាន។ស្តាប់លេងៗលោកអ្នក ។

កាលពីក្មេង ឪពុកម្តាយប្រាប់ថា ត្រូវចេះសន្សំ។ លុយសល់ពីទិញនំនៅសាលាត្រូវទុកដាក់កុំចេះតែចាយ(លោកអ្នកមានអ៊ីចឹងទេ?)។ ខ្ញុំស្តាប់គាត់ណាស់ ប៉ុន្តែ លុយដែលគាត់ឲ្យប្រចាំថ្ងៃនោះគឺល្មមតែម្តងពោលគឺមិនដែលសល់ (មានតែខ្វះ) តើឲ្យខ្ញុំសន្សំយ៉ាងម៉េចទៅ? លោកអ្នកឃើញទេ? លោកអ្នកមានគុណមានបំណងល្អ តែគាត់មិនបានបង្រៀនវិធីសាស្រ្តដល់ខ្ញុំទេ(ប្រហែលមកពីខ្ញុំមិនដែលសួរគាត់ទេដឹង?)។តាមពិត ដើម្បីមានលុយសល់បានគឺត្រូវសន្សំមុនសិន។ ការដកចំណែកតូចមួយនៃប្រាក់ចំណូលទុកគឺងាយស្រួលជាងការទុកដាក់បន្ទាប់ពីចំណាយ។

សន្សំដូចម្តេច? លោកអ្នកធ្វើតាមស្ថានការណ៍ជាក់ស្តែង ៥ ១០ ១៥ ឬ២០ភាគរយនៃចំណូល។ ដកទុកដោយឡែកហាមប៉ះពាល់ផ្តេសផ្តាស់។ សន្សំជាទីមួយ។

ទីពីរគឺការគ្រប់គ្រងចំណាយ។បើនិយាយពីបញ្ជីចំណាយវិញវែងដូចកន្ទុយខ្លែងហើយមិនមែនជាខ្លែងធម្មតាទេលោកអ្នកគឺខ្លែងដុះកន្ទុយ។គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានការចំណាយមិនថាតូចឬធំឲ្យតែលុយហូរចេញគឺត្រូវប្រយ័ត្នថា ចេញទទេ ចេញដោយចាំបាច់ឬចេញទាក់ចំណូល។លោកអ្នកគួរធ្វើផែនការចំណាយ។ រាយបញ្ជីចំណាយមួយកញ្ជេរនោះមកថាមានអ្វីខ្លះ? បន្ទាប់មកចែកបែងការចំណាយជាពីរគឺចំណាយថេរ(ពេលណាក៏អស់ប៉ុណ្ណឹងដូចជាថ្លៃផ្ទះ) និងចំណាយប្រែប្រួល (សាំង? )។សរុបតួលេខទៅមើលថា អស់ប៉ុន្មាន?

ដល់ពេលអនុវត្តជាក់ស្តែងលោកអ្នកអាចមានជាតារាងកាលវិភាគចំណាយប្រចាំខែដោយមាន៣០ឬ៣១ថ្ងៃ ហើយលោកអ្នកអាចចុះនូវរាល់ការចំណាយទាំងនោះរាល់ថ្ងៃ ឧទាហរណ៍ ជួរទី១នៃខៃឧសភា ពីថ្ងៃទី១ដល់៧ តើក្នុងមួយថ្ងៃៗមានការចំណាយណាខ្លះ? ថ្ងៃទី១ បង់ថ្លៃផ្ទះ ? ចាក់សាំង?  ហើយគន់គូរបូកលេខអត្តៈទៅថា លុយដែលយើងបានចាយវាហើរចេញទៅណាខ្លះបើប្រៀបជាមួយផែនការចំណាយនោះ?លោកអ្នកអាចនឹងភ្ញាក់ផ្អើលព្រោះរបស់ខ្លះយើងទិញដោយមិនទាំងដឹងថាយកមកប្រើជាអ្វីផង។

ទីបី គឺការប្រើប្រាស់ការសន្សំ។លោកអ្នកអាចនិយាយថា ចុះបើបង្កើនចំណូលទៅវាមិនស្រួលជាង? ត្រឹមត្រូវត្រង់គំនិតបង្កើនចំណូលតែវាមិនស្រួលទេព្រោះដូចភាសិតខ្មែរ ថា “ទូកធំក្តោងធំ”។បើគ្រប់គ្រងការចំណាយមិនបានទៅហើយ ទោះមានភ្នំមាសក្រោយផ្ទះក៏មិនសល់ដែរ។លោកអ្នកទុកលុយសន្សំដើម្បីអ្វី? ចំណាយបន្ទាន់? វិនិយោគ? ប្រាក់អនាគត? ទោះជាលោកអ្នកចង់ធ្វើបែបណាក៏ដោយ សូមកុំភ្លេចថាលុយមានជើងនិងស្លាប៕

 

កម្មវិធី Food Odyssey របស់ទូរទស្សន៍ KBS កូរ៉េ

ខ្ញុំធ្លាប់បានដាក់ប្រកាសមួយទាក់ទងនិឹងសុបិនកណ្តាលថ្ងៃត្រង់នៃកម្មវិធីទូរទស្សន៍ឬក៏សារណាស្តីពីការស្រាវជ្រាវម្ហូបអាហារ និងបង្អែមខ្មែរ។ ក្នុងនោះខ្ញុំបានរៀបរាប់ពីអ្វីដែលខ្ញុំរំពឹងចង់បានដោយបាននិយាយថា ម្ហូបមិនមែនសំរាប់តែបរិភោគចំអែតក្រពះប៉ុណ្ណោះទេ តែវាបានបង្ហាញច្រើនពីភូមិសាស្រ្ត ទំនៀមទំលាប់   វប្បធម៌និងរសនិយមរបស់ប្រជាជាតិមួយ។ មិនទាន់ឃើញទេតែសង្ឃឹមថ្ងៃមួយ …….

ជាការចៃដន្យខ្ញុំបានឃើញកម្មវិធី Food Odyssey លើ Youtube ។ លោកអ្នកដឹងទេ ពីដំបូងស្មានថាជាកម្មវិធីណែនាំម្ហូបរបស់ប្រទេសគេ (បែបហ្នឹងក៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍) ពីគ្រប់ស្រុកភូមិខេត្តខ័ណ្ឌ តែតាមពិតមិនមែនដូច្នោះទេ។ វិសាលភាពនិងការស្រាវជ្រាវនៃកម្មវិធីនេះគឺគួរឲ្យយកជាគម្រូបាន។ ក្នុងភាគទីមួយនេះ គេនិយាយពីនំប័ុង ។ ខ្ញុំរៀនបានច្រើនមែនទែនពីវីឌីអូរយៈពេលមិនដល់ ៥០នាទីផងនោះ។ហើយបើគ្រាន់តែនិយាយពីនំប័ុងសោះ ម្តេចបានជាខ្ញុំហ៊ានណែនាំជូនលោកអ្នកទស្សនា? បើចង់ដឹងថាការពិតនោះដូចម្តេច មានតែលោកអ្នកទេជាអ្នកស្វែងរក៕

សូមចុចតាមតំណភ្ជាប់នេះឬចូលក្នុងយូធូបរកកម្មវិធីហ្នឹងក៏បាន។

របៀបអានសៀវភៅ-SQ3R

ជាទួទៅ ពេលលោកអ្នកអានសៀវភៅអាចជាប្រលោមលោក សៀវភៅពុម្ព ជាដើមតើលោកអ្នកមានវិធីអានបែបណាដែរ? បើកខ្វាច់អានយកតែម្តងឬនៅផ្អៀងផ្អងមើលចំណងជើងសិន ? លោកអ្នកអានដូចម្តេច?តើរបៀបអានសៀវភៅរបស់លោកអ្នកមានប្រសិទ្ធភាពច្រើនប៉ុណ្ណាដែរ? ហើយចុះបើគ្រាន់តែអានសោះចាំបាច់មានបែបបទអ្វីច្រើនម្ល៉េះ 😕 ?បានជាសួរមុនដូចនេះព្រោះថ្ងៃនេះខ្ញុំនឹងណែនាំជូនលោកអ្នកនូវវិធីសាស្រ្តអានសៀវភៅដែលទទួលបានផលខ្ពស់គីផ្លែផ្ការយីងរយោងតែម្តង 😀 😀 😀 ។និយាយរួមគឺអានយល់ហើយចាំទៀត។លោកអ្នកសាកឆ្លើយសំណួរខាងលើសិនទៅមើល៍ថាតើត្រូវតាមក្បួនប៉ុន្មានចំណុច?

ការអានមានបីដំណាក់កាលគឺមុនពេលអាន កំពុងអាននិងក្រោយអានចប់។ តើលោកអ្នកត្រៀមរួចហើយឬនៅ? តោះ! ចាប់ផ្តើម៖

១.មុនពេលអាន  តើត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ?

ដំបូងមើលមាតិកាសិនតើមានអ្វីកើតឡើងខ្លះក្នុងសៀវភៅហើយតើវាប្រទាក់គ្នាដូចម្តេចខ្លះទៅនឹងចំណងជើងដើម្បីឲ្យខួរក្បាលចាប់គិតថាជំពូកទាំងអស់មានអ្វីខ្លះ? ឧទាហរណ៍ សៀវភៅនិយាយពី ភូមិសាស្រ្តប្រទេសកម្ពុជា។ ក្នុងមាតិកាក្បាលដំបូងគឺច្បាស់ជាសេចក្តីផ្តើមទួទៅបន្ទាប់មកគឺខេត្តក្រុងនីមួយៗ។ ការបើកឆាកបែបនេះលោកអ្នកដឹងថានឹងត្រូវតាមសាច់រឿងដោយរបៀបណា។
តមកទៀតគឺអានចំណងជើងធំៗ ចំណងជើងរង សេចក្តីសង្ខេបឬសំនួរជាដើម ដែលជាទុនក្នុងការជំរួញខួរក្បាលឲ្យមានសន្ទុះក្នុងការស្វែងរកភាពលំអិត។ បើសៀវភៅភូមិសាស្រ្តប្រទេសកម្ពុជាដាក់សំណួរថា ប្រទេសធ្លាប់មានសំនល់បន្ទុះភ្នំភ្លើង ត្រូវឬខុស? នោះច្បាស់ណាស់លោកអ្នកនឹងគិតថា អូហ៍ មែន? កើតពេលនៅស្រុកខេត្តណាហ្នឹង?បន្ទាប់ពីនោះគឺត្រូវគិតថាតើលោកអ្នកដឹងអ្វីខ្លះពីសៀវភៅហ្នឹង? ទាញសំណួរខាងលើដដែលមកនិយាយ លោកអ្នកថា ដឹងហើយថាស្ថិតនៅទីណានោះ ថែមទាំងធ្លាប់ទៅលេងថតរូបផង។

២.កំពុងអាន

មើលរូបខាងក្រៅនិងដឹងមែកធាងរួចហើយ តើធ្វើម៉េចទៀត?
ទីមួយ ជ្រើសអានព័ត៌មានដែលសំខាន់មុនគេ យ៉ាងម៉េចទៅ?រកមើលនូវចំណងជើងឬចំណងជើងរងដែលទាក់ភ្នែកលោកអ្នកហើយរេភ្នែករកអក្សរទ្រេតឬដិតដែលបញ្ជាក់ពីសារៈសំខាន់នៃសេចក្តីក្នុងកថាខណ្ឌនោះដោយអានសង្កេតប្រយោគទីមួយនិងចុងក្រោយ។ដូចពិបាកយល់ មែនទេលោកអ្នក? បើសៀវភៅភូមិសាស្រ្តប្រទេសកម្ពុជា ក្នុងសេចក្តីផ្តើមដាក់ថា ផ្ទៃដី  នេះជាពាក្យគន្លឹះក្នុងការរកមើលថាផ្ទៃដីនោះមានប៉ុន្មានគីឡួម៉ែត្រការ៉េ រួញជាងមុនច្រើនប៉ុណ្ណា? ដោយសារអ្វី?ត្រូវចេះបង្កើតចម្ងល់ពេលកំពុងអាន។ទីពីរ កត់ត្រានូវអ្វីដែលអ្នកកំពុងអានក្នុងលក្ខណៈសង្ខេបខ្លីឬជាមតិតបនិងអត្ថបទក្នុងសៀវភៅ។ លោកអ្នកអាចឆ្លើយដោយសរសេរតបនឹងពាក្យផ្ទៃដីថា មាន ១៨១០៣៥ គីឡួម៉ែត្រការ៉េ។ រួញជាងមុនដោយសារអ្នកជិតខាងឈ្លានពានដោយគឃ្លើន។ល។ រួចមកផ្ទៀងតាមក្រោយទៀតហើយសង្ខេបនូវវគ្គដែលលោកអ្នកអានរួច។ទីបី បើមានរូបភាពជំនួយឬតារាងទិន្នន័យ របាយការណ៍ជាដើមនោះត្រូវសង្កេតមើលដោយពិចារណាថា ហេតុអ្វីបានជាមានរូបទាំងនេះហើយគេយកពីប្រភពណាមកខ្លះ?

៣.បន្ទាប់ពីអាន
បន្ទាប់ពីអានគឺចប់ បិទសៀវភៅដាក់ចូលទូមែន?  អត់ទេ។
អានចប់ត្រូវសង្ខេបសាច់រឿងទាំងមូលតាមអ្វីដែលលោកអ្នកយល់និងកំណត់ត្រាពីវគ្គមុននោះ។ការធ្វើបែបនេះជាការចងព័ត៌មានទាំងអស់ជាមួយគ្នាដូច្នេះខួរក្បាលលោកអ្នកនឹងចងចាំសេចក្តីក្នុងសៀវភៅនោះបានល្អជាងការដែលគ្រាន់តែអានចោល។ បើមានចំណុចណាមិនយល់ត្រូវរកសៀវភៅផ្សេងអានបន្ថែមទៀតឬសួរនាំគេក៏បានដែរ។បើឆ្ងល់ត្រូវកត់ហើយសួរ។

SQ3R- Survey, Question, Read, Recite, Review.
Survey: get a preview and overview of what you’re about to read
Question: stay active and curious
Read: Find the answer to the questions you’v created
Recite: rehearse your answers
Review: look back and get a second view of the whole picture.
សង្ឃឹមថាលោកអ្នកអាចទាញបានប្រយោជន៍ខ្លះពីប្រកាសទីមួយបន្ទាប់ពីចូលឆ្នាំនេះ៕

ជម្រើសមិនដែលខុស

លោកអ្នកធ្លាប់គិតខុស​​សម្រេចចិត្តខុសទេ? ខ្ញុំវិញមានច្រើនគគោកតាំងពីរឿងកំប៉ិកកំប៉ុករហូតរឿងធំដុំ។តែលោកអ្នកជ្រាបទេថាមានជម្រើសមួយដែលមិនខុសសោះទោះជាក្នុងសម័យកាលណាយូរប៉ុណ្ណាសំរេចបែបណា​គិតចុះគិតឡើងក៏នៅតែត្រូវគឺត្រូវមិនចេះខុស។ នោះគឺការរៀនសូត្រ។

ការរៀនសូត្រទោះក្នុងបរិបទណាសុទ្ធជាផលចំណេញដល់អ្នករៀនទាំងអស់។ មិនថារៀននៅសាលា​ រៀនតាមសៀវភៅរៀនពីការសង្កេតរៀនពីគ្នីគ្នាឬរៀនតាមការបង្រៀនរបស់ចាស់ទុំទេបានប្រយោជន៏ទាំងអស់សូមឲ្យតែការរៀននោះជាការរៀនដោយយកចិត្តទុកដាក់​រៀនដោយចិត្តចង់ដឹងដើម្បីជាប្រយោជន៍ខ្លួនពេលបច្ចុប្បន្ននិងសង្គមនាពេលអនាគត។​លោកអ្នកដែលបានចូលរៀននៅសាលាត្រឹមត្រូវជាអ្នកមានសំណាងណាស់ព្រោះលោកអ្នកអាចប្រើចំនេះទាំងនោះបាននាពេលក្រោយដោយមិនលំបាកនឿយហត់។បើលោកអ្នកមិនមែនជាអនក្ខរជន​លោកអ្នកនឹងគ្មានថ្ងៃយល់ទេថា ការរៀនសូត្របានតិចតួចវាលំបាកយ៉ាងណានោះ។​ខ្ញុំមិននិយាយរឿងផ្សេងដូចជាទេពកោសល្យឬប្រាជ្ញាធម្មជាតិទេតែសង្កត់ធ្ងន់លើការរៀននៅសាលា។លោកអ្នកធ្វើឧបមានទៅមើល៍ គ្រាន់តែមិនចេះភាសាបរទេសមួយតើពិបាកយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ?

លោកអ្នកជឿទេថាមនុស្សគ្រប់រូបសុទ្ធតែមានជម្រើសលើកលែងតែមួយគត់គឺទីកន្លែងកំណើត។ យើងមិនអាចរើសបានឡើយ។ប៉ុន្តែ ដំណើរជីវិតតទៅលោកអ្នកអាចរើសបានគ្រាន់តែថា​រើសត្រូវឬខុសប៉ុណ្ណោះ។ ហើយអ្វីមួួយដែលអាចកែប្រែជីវិតនោះបានគឺការរៀនសូត្រ។ ខ្ញុំសូមលើកឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែងរឿងខ្ញុំមកនិយាយ។ ខ្ញុំជាមនុស្សទីមួយក្នុងគ្រួសារដែលបានរៀនចប់មហាវិទ្យាល័យ។លោកអ្នកប្រហែលមិនដឹងទេថា ពេលដែលគ្មាននរណាម្នាក់លើកស្ទួយការអប់រំក្នុងសង្គមគ្រួសារតែពោរពេញដោយអ្នករារាំងនោះ​អ្វីៗសុទ្ធតែងងឹតចាក់ភ្នែក។ ការដើរពីមួយជំហានទៅមួួយជំហានដូចជាជាន់លើបន្លាដែលមានទាំងដែកក្តៅនិងទឹកក្តៅចាំស្រោចពីលើ។​ប៉ុន្តែការពុះពារបានសំរេចហើយដោយការគាំទ្រនិងភាពធន់ពីឪពុកម្តាយ ខ្ញុំបានដើរដល់ផ្លូវមួយដែលអ្នកដទៃគេមិននឹកស្មានថាខ្ញុំធ្វើបាន។

ការរៀនសូត្របានច្រើននេះហើយដែលធ្វើឲ្យការគិតរបស់ខ្ញុំមានភាពល្អិតល្អន់ច្រើន​ហើយលោកអ្នកជឿទេថា មិត្តភាគច្រើនស្គាល់និងរាប់អានខ្ញុំដោយចំណេះនេះឯង​ព្រោះបើពឹងលើទ្រព្យធន រូបសម្រស់ ឬងារឪពុកម្តាយនោះខ្ញុំគ្មានទេមិត្តនោះ។​មានរឿងមួយកាលពីអតីតដែលខ្ញុំខឹងនឹងលោកអ្នកមានគុណទាំងទ្វេយ៉ាងខ្លាំងរហូតស៊ីពេលជិតដប់ឆ្នាំទើបអាចគិតឃើញមកវិញថាខ្ញុំជាអ្នកខុស។ ឪពុកម្តាយមិនមែនសុទ្ធតែសំរេចចិត្តត្រូវទេ​ទោះលោកមានបទពិសោធន៍ជីវិតច្រើនមែនតែលោកជាមនុស្សហើយរមែងគិតខុស។ ចំណុចនេះជាការពិតតែដោយមានៈហួសហេតុរបស់ខ្ញុំដែលអាងថាខ្លួនរៀនបានច្រើនជាងគាត់បានធ្វើឲ្យខ្លួនឯងវង្វេងរហូតភ្លេចគិតថា​បើគាត់គិតខុសធ្ងន់បែបនោះអ្វីដែលគាត់គិតខុសខ្លាំងជាងនោះទៀតគឺការបញ្ជូនខ្ញុំទៅរៀន។ ហើយពេលកូនចេះបែរជាបកសំដីមកគាត់វិញ។

បើលោកអ្នកអានមកដល់ត្រឹមនេះហើយលោកអ្នកធ្លាប់មានរឿងក្នក់ចិត្តជាមួយលោកអ្នកមានគុណ​នោះ ខ្ញុំសូមជម្រាបថា គាត់ទាំងពីរបានផ្តល់ជម្រើសមិនដែលខុសមួយដល់លោកអ្នកហើយផ្តើមពីជម្រើសនេះហើយដែលនាំមកនូវអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងក្នុងជីវិតលោកអ្នក៕

Victims vs Creators

ថ្ងៃនេះសូមលើកយកស្មារតីរបស់ពលរដ្ឋនៃប្រទេសអាស៊ីខាងកើតមួយមកនិយាយ។​គ្រាន់តែបង្ហើបប៉ុណ្ណេះលោកអ្នកអាចទាយដឹងបាត់ទៅហើយថា ប្រទេសដែលនឹងលើកយកមកជាឧទាហរណ៍នោះឈ្មោះអ្វី​ ដោយផ្អែកលើចំណងជើងប្រកាស។

ខ្ញុំសូមមិនបកប្រែពាក្យខាងលើទេ( ខ្លាចបកមិនចំន័យនាំពិបាកយល់)។ ជាទួទៅ Victims ឬ​ V នោះចែកជា២គឺ small v និង big V ។​ small v សំដៅដល់រឿងរ៉ាវដែលកើតឡើងដោយហេតុខាងក្រៅមិនអាចទប់ទល់បានឬដោយធម្មជាតិពោលគឺប្រធានស័ក្ត ឧទាហរណ៍ ព្យុះស៊ូណាមិ។រីឯ big V វិញសំដៅដល់ លេស ការដោះសារ ការធ្វើដដែលៗហើយសង្ឃឹមផលផ្សេង​ឬថា ដឹងតែខ្លួនឯងត្រូវរហូត តួយ៉ាង មេឃក្តៅណាស់​ទៅរៀនមិនកើតទេ ឬមួយ លំហាត់មេរៀននេះពិបាកពេក ខ្ញុំធ្វើមិនចេញទេ។

ចុះ Creators ?​Creator ឬ big C សំដៅដល់អ្នកដែលមានការគិតបែបច្នៃប្រឌិតគឺគិតឆ្ងាយខុសពីស្ថានភាពដែលយើងកំពុងស្ថិតនៅ។ ការគិតរកដំណោះស្រាយដោយមិនចាំរអ៊ូរទាំអង្វរច្រើន។ មានគំនិតប៉ុណ្ណាធ្វើប៉ុណ្ណោះ ជាអាទិ៍ ប្រសិនបើលោកអ្នកជាប់នៅលើជណ្តើរយន្តមានកាំ (escalator) តើលោកអ្នកគិតយ៉ាងម៉េច? ការជាប់គាំងរបស់ជណ្តើរជា small v ព្រោះបញ្ហាបច្ចេកទេសវាតែងតែមាន។ បើលោកអ្នកមិនធ្វើអ្វីសោះ ចាំតែស្រែកហៅឲ្យគេជួយនោះ លោកអ្នកជា big V ដោយយកលេសថា ជណ្តើរជាប់ហើយទៅមុខមិនរួចទេ។ ប៉ុន្តែ​គំនិតរបស់ big C វិញគឺ ឡើងជណ្តើរព្រោះលោកអ្នកអាចឡើងដោយជើងបានដែរតើ មិនអ៊ីចឹង?

លោកអ្នកក្រឡេកមើលប្រទេសជប៉ុនដែលជាមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចទី៣របស់ពិភពលោក។ ប្រទេសនេះខ្លាំងមិនធម្មតាទេហើយជាប្រទេសអាស៊ីគំរូមួយដែលប្រទេសលើលោកស្គាល់ច្បាស់។ លោកអ្នកសាកគិតមើល គ្រាប់បែកអាតូមិកដល់ទៅ២គ្រាប់។ ប្រទេសនោះមានសល់អ្វីខ្លះនាឆ្នាំ១៩៤៥? ករណីនេះជា small v ព្រោះជាសង្រ្គាមលោក។ តែជប៉ុនជ្រើសធ្វើជា big C មែនទេលោកអ្នក? ពីទសវត្សន៍ឆ្នាំ១៩៧០ដល់១៩៨០ ក្រុមហ៊ុនជប៉ុនបានលេចឡើងជាងគេក្នុងទីផ្សារពាណិជ្ជកម្មសកលដោយការទាញយកប្រយោជន៍ពីជំនាញផលិតកម្ម ការគ្រប់គ្រងធនធាន( ករណីវិធីសាស្រ្តធុងពីរ) និងការអភិវឌ្ឍន៍ផលិតផលថ្មីរបស់ប្រជាជនគេផ្ទាល់។ ពីឆ្នាំ ៤៥​ដល់៧០ ក្នុងរវាង​២៥ឆ្នាំ ជប៉ុនអាចក្លាយជាប្រទេសអ្នកមានទាំងទ្រព្យល្អទាំងកិរិយា។ នរណាៗក៏គេសរសើរជនជាតិនេះដែរ។

នេះហើយការដែលគេព្រមទទួលស្គាល់បញ្ហាហើយរកវិធីសាស្រ្តដោះស្រាយដោយមិនត្អូញច្រើននាំខាតពេល។ បើជប៉ុនកាលណោះធ្វើខ្លួនជា small v វិញមិនដឹងជានរណាជាប់ឈ្មោះជាប្រទេសផ្តល់ជំនួយច្រើនជាងគេដល់កម្ពុជាយើងនោះទេ? លោកអ្នកយល់យ៉ាងណាដែរ?